Referenties Professioneel

Ik ben met spraakherkenning begonnen toen ik vanwege rugpijn moeilijk kon zitten, want als je dicteert kun je makkelijker van houding veranderen, gaan staan of liggen of – met een draadloze headset of een voicerecorder - rondlopen en zelfs onder een boom in het park werken. Ik heb een introductiecursus genoten. De microfoon instellen en het programma aan je stem laten wennen gaat ook binnen een uur, terwijl altijd wordt beweerd dat je daar dagen mee bezig bent.

Het makkelijkst werkt het nog met fictie. Daarbij kun je op je eigen toon hele lappen tekst inspreken die het programma feilloos overneemt. Moeilijker wordt het met non-fictie, en dan vooral als je met allerlei termen en namen in de weer moet die zelden voorkomen, zeg een boek over de geschiedenis van Azië. Maar in plaats van het programma ‘Hu Lang’ proberen te leren, kun je dat ook gewoon typen, of aangeven met een code waar je later met zoek/vervang de juiste tekst van maakt.

Een punt waar je aan moet wennen (en ook een persklaarmaker of corrector of redacteur v/m) is dat je een soort ‘typefouten’ kunt maken die je met een toetsenbord nooit maakt. Met een toetsenbord maak je fouten doordat je toetsen aanslaat die dicht bij elkaar liggen. Zo’n fout is meestal makkelijk te herkennen: ‘vagn’ in plaats van ‘vang’ zie je meteen. Maar als het programma ‘wang’ verstaat, wat je nooit zou typen als je ‘vang’ bedoelt, komt er onbedoeld een volkomen normaal woord te staan dat je speller niet markeert en dat misschien zelfs in de context past, al wilde je het helemaal niet gebruiken. Is een kwestie van wennen, lijkt me, zoals bij elke vooruitgang ;-)