Het gebouw van Faculteit der Rechtsgeleerdheid

Het interieur van de bibliotheek bestaat uit lichte houten galerijen rond een asymmetrische ellipsvormige open ruimte die van de eerste tot aan de zevende verdieping reikt. Vanaf de begane grond bekeken, lijken de balustrades van de verdiepingen in de ruimte te zweven – de constructie wordt gedragen door slechts acht vrijwel onzichtbare pijlers.

De universiteitsbibliotheek is overdekt met een glazen koepel met een geïntegreerd mechanisch zonnescherm, dat in de winter zoveel mogelijk daglicht binnenlaat en in de zomer de hitte buiten houdt. Het gebouw biedt 5000 meter ruimte voor boeken en 500 werkplekken.

De bibliotheek maakt deel uit van de rechtenfaculteit van de Universiteit van Zürich. Haar bezit omvat ongeveer 230.000 boeken en ongeveer 600 tijdschriften en series met abonnementen, waardoor het een van de grootste juridische bibliotheken in Zwitserland is.

Het projectcontract voor de nieuwe bibliotheek werd in 1989 uitgegeven, maar de goedkeuring werd pas in juli 2000 verleend. Het bouwproject omvatte een nieuw bibliotheekgebouw op de binnenplaats, overkapping en kelder van de binnenplaats, twee verdiepingen tellende uitbreiding van de noordwestelijke en noordoostelijke gebouwvleugels, herinrichting van het ontsluitingsgebied en aanpassingen aan de bestaande bouwstructuur.

Voor de rechtenfaculteit betekende de nieuwbouw een concentratie van locaties door het samenvoegen van de leerstoelen, die voorheen verspreid waren over meerdere stadsdelen,sin het gebouw Rämistrasse 74. Sinds 2004 is het gebouw de hoofdlocatie van de rechtenfaculteit en de nieuwe faculteitsbibliotheek.

Santiago Calatrava, geboren in Valencia in 1951, komt uit een familie van kooplieden. Op zijn dertiende kwam hij als uitwisselingsstudent naar Parijs. In 1968 keerde hij terug naar Valencia en studeerde daar aan de Escuela Técnica Superior de Arquitectura. In 1975 schreef hij zich in aan de ETH Zürich om civiele techniek te studeren, een studie die hij in 1981 afrondde met een proefschrift getiteld "On the Foldability of Space Frames". Daarna richtte hij zijn eigen architectenbureau op in Zürich. De renovatie van station Stadelhofen in 1983 was zijn eerste grote project. Santiago Calatrava is getrouwd met een advocaat die hij in Zürich heeft ontmoet en heeft vier kinderen. 

Brugconstructies zoals die in Barcelona en Bilbao vestigden zijn internationale reputatie. Zijn projecten omvatten het treinstation van Lyon, het operagebouw van Tenerife, het Olympisch Stadion in Athene, de “Turning Torso” in Malmö en de Transportation Hub in het nieuwe World Trade Center in New York. Santiago Calatrava is ook bekend als schilder en beeldhouwer. 

Ook in Nederland zijn bruggen ontworpen voor de realisatie van drie bruggen over de Hoofdvaart in de Haarlemmermeer:  de Harp, de Luit en de Citer.

Zoals in elk bouwproject zijn ook hier enkele fouten - wat heet fouten- gemaakt betreffende het klimaat. Er is geen rekening gehouden met de temperatuur en het vocht dat de boeken vasthouden en verspreiden wanneer de zon er op komt te staan. Ondanks dat de zonwering in de koepel van het gebouw dicht kan, een automatisch zonnescherm met tevens een geluidsabsorberende laag, kan het zomers op de 6e etage 38° Celsius worden.

De boeken uit de 15e en 16e eeuw staan niet opgeslagen in deze ruimte, ze verblijven in een speciale klimatologische ruimte. Deze historische boeken zijn in te zien, ze worden alleen beschermd opgeslagen.

Op de 1e etage bevinden zich wel oude boeken, historische boeken, achter glas. Sommige zijn nog met de hand geschreven. Ze mogen niet gedigitaliseerd worden.

Veel boeken zijn gedigitaliseerd en dus ook terug te vinden in de online versies. Andere bibliotheken delen gedigitaliseerde boeken met deze bibliotheek. Een groot aantal van de aanwezige boeken zijn niet gedigitaliseerd omdat de uitgever dit blokkeert en verbiedt.

Een aantal jaren geleden hebben we een project gedaan voor een organisatie in Nijmegen. De geschreven boeken van de Sonttol (tol die tussen 1429 en 1857 geheven werd voor passage via de Sont tussen Denemarken en Zweden) werden door middel van spraakherkenning gedigitaliseerd. De Sonttolregisters zijn in te zien op de volgende site. 

Geschreven boeken met behulp van scanning met Kofax PowerPDF of OmniPage omzetten naar getypte tekst is een uitdaging. Vooral in de tijd van de 14e en 15e eeuw waar nog geschreven werd met inkt in de oude taal is dat helaas niet mogelijk. We hebben dit opgelost door met spraakherkenning in te spreken in de juiste vensters nadat we de specifieke oude woorden hadden toegevoegd.

Op bovengenoemde site vind je tevens de scans van de handgeschreven pagina’s uit de registers. Wanneer je hierop kijkt snap je dat het omzetten van geschreven taal naar getypte taal niet op de automatische methode kan zoals bij Kofax OmniPage.

Even weer terug naar het doel van de studiereis. Om meer inzicht te krijgen van de workflow binnen de bouw was deze reis zeer bijzonder. Een gestroomde workflow van het bouwproces met bouwsoftware.

Door middel van interviews is mij duidelijk geworden dat er veel tijd wordt besteed vooraf, nog voordat de architect van het werk gaat. Tijdens en na de bouw komen de controles, bijvoorbeeld Kiwa en TUV de constructies controleren. Ook de soft sector, de zachte kant van de bouw, zoals verwarming, klimaat en isolatie, schrijft rapporten. Het is duidelijk dat spraakherkenning hier veel zou kunnen betekenen in het versnellen van werkzaamheden. Spraakherkenning met een speciaal lexicon samengesteld voor een van de factoren binnen een workflow.

Geschreven door: Godie Vierbergen